Oh what a day :)
22 november 2016 - Tambon San Pu Loei, Thailand
Het lijkt echt iets koeler te worden, ik had vanmorgen zowaar zelfs even koude voeten. In de middag is daar natuurlijk niets meer van te merken behalve dat je minder zweet.
Vandaag stond de massage in het teken van rugpijn en net als gisteren hoef je echt geen klachten te hebben om de massage te kunnen waarderen, integendeel. De ochtend uiteraard weer begonnen met theorie en na m'n favoriete lunch (voor zover daar al sprake van is maar de courgette schotel en het bananenkokosmelk toetje zijn wel erg lekker!) mocht ik op Mac oefenen. Daar leer je natuurlijk vreselijk veel van, top. Om daarna (héél vervelend...) zijn model te mogen zijn voor de massage. Mijn hemel, wat ga ik die dagelijkse massages missen als ik thuis ben!!!
Daarna was hij zo vriendelijk met ons naar een winkelcentrum wat verder weg te gaan zodat we nog wat massagetools konden inslaan.
En nu dan dus onder het genot van een biertje aan de avond beginnen. We hebben weer mazzel want er is weer eten van de lunch over.
Morgen komt het Duitse meisje weer hier aan en 's avonds gaan we weer heerlijk uit eten bij the Organic Farm. Overdag gaan we met schouder en knie klachten aan de slag en verder oefenen van vandaag en gisteren zodat we donderdag aan de kruiden kunnen beginnen.
Ik heb weer druk gesmeerd met Deet maar het lijkt wel of die muggen niet weten dat ze dat niet lekker moeten vinden :( Er valt wel wat te zeggen voor een burqa... Zo de ventilator dan maar aan en omslagdoek erbij. Ik hoop dat er op de eilanden helemaal geen muggen zijn. Zoveel zijn er hier ook niet maar ze weten me wel allemaal te vinden.
Er zit me een hoop dwars. Een aantal maanden geleden heb ik je als een baksteen laten vallen en ik weet dat ik niet de enige ben. Ik heb dingen gezegd en er niets mee gedaan, beloftes gedaan die ik niet ben nagekomen en jou als boodschapper de zwarte piet toebedeeld. Ik kan je niet zeggen hoeveel dat me spijt. Waar ik eerder zo genoot van de gesprekken met je, gebeurde er in m'n hoofd van alles. Je hield en houdt (met je verhalen) me een spiegel voor. En wat ik momenteel in die spiegel zie bevalt me niet en het is teveel. Ik werk eraan maar het gaat langzaam. Ik heb er vertrouwen in over een poosje weer te zijn wie ik (zei dat ik) was maar op dit moment lukt het me nog niet. Ik kan het zelfs niet opbrengen je dit persoonlijk en niet anoniem te laten weten. Wel wil ik het publiekelijk doen omdat je er altijd was en zelfs nog steeds bent en ik jou en de mensen om je heen wil laten weten hoeveel bewondering en respect ik daarvoor heb. Het geeft me het vertrouwen dat als ik zover ben, we zelfs dit kunnen uitpraten, dank je wel daarvoor.